Tag: obsługa prawna firm koło

Kategorie
Prawo dla biznesu Prawo umów

Zabezpieczenie inwestycji w start-up

start-up

Czym jest start-up?

Startup (również start-up) stanowi nowoutworzone przedsiębiorstwo, względnie – tymczasową strukturę organizacyjną, której celem jest odnalezienie modelu biznesowego zapewniającego osiągnięcie jak najwyższych zysków. Podstawowymi cechami startupów są: krótkotrwałość ich istnienia, innowacyjność i ukierunkowanie na wykorzystanie nowoczesnych technologii oraz – co najważniejsze, stosunkowo wysokie ryzyko biznesowe związane z uczestnictwem w tego typu przedsięwzięciu.

Jak chronić pomysł i know-how?

Tym, co w pierwszej kolejności może przesądzić o sukcesie danego przedsięwzięcia jest pomysł i know-how w zakresie jego realizacji. Unikalna wiedza i plan/koncepcja prowadzenia biznesu są dobrami niematerialnymi, niemniej cechuje je najwyższy ciężar gatunkowy, gdyż stanowią one nieodzowny i konieczny warunek sukcesu całości zamierzenia biznesowego. Utrzymanie kontroli nad wdrożeniem pomysłu biznesowego i zachowanie go na odpowiednim poziomie „dyskrecji” pozostaje więc podstawowym wyzwaniem stającym przed autorem każdej koncepcji biznesowej.

Poszukiwanie inwestorów – osób i podmiotów dysponujących kapitałem, umożliwiającym realizację zamierzenia biznesowego, musi wiązać się z koniecznością prowadzenia rokowań i rozmów na tematy związane z przystąpieniem do danego przedsięwzięcia. Podstawowym narzędziem umożliwiającym ochronę biznesowego pomysłu i know-how przed jego ujawnieniem lub wyzyskaniem przez nierzetelnego partnera biznesowego, może być umowa o zachowaniu poufności. Umowne uregulowanie obowiązku dochowania tajemnicy biznesowej, zabezpieczonego np. powinnością zapłaty kary umownej w przypadku jego naruszenia, niejednokrotnie może okazać się mechanizmem odstraszającym w dostatecznym stopniu przed przejawami nieuczciwości kontraktowej. 

Jak chronić start-up?

Idąc dalej, nie można pominąć konieczności zabezpieczenia inwestycji startup’owej jako całości – tzn. jako przedsięwzięcia, które finalnie ma przynieść jego uczestnikom zysk i chronić ich przed skutkami działania nieuczciwych kontrahentów.  Odpowiednie i wstępne mechanizmy ochronne mogą zostać zawarte w liście intencyjnym. Stanowi on ogólny zarys ustaleń stron, deklarujących, że w niedalekiej przyszłości zawrą docelową umowę inwestycyjną – dokument obejmujący postanowienia regulujące kompleksowo poszczególne etapy realizacji przedsięwzięcia, nie tylko pod względem prawnym, ale przede wszystkim pod kątem jego ekonomicznych skutków. Zależnie od docelowej formy prawnej startup’u, umowa inwestycyjna może być powiązana z innymi dokumentami o istotnej doniosłości prawnej np. z umową spółki. Kompatybilność wszystkich z ww. dokumentów stanowi czynnik przesądzający o czytelności zasad realizacji zamierzenia. Dbałość o zgodność przyjętych rozwiązań na wszystkich etapach działalności biznesowej i ujęcie w ich treści odpowiednich zabezpieczeń, może dać gwarancję nie tylko bezpieczeństwa prawnego, ale także sukcesu biznesowego.

adwokat Piotr Kałużny

Kategorie
Prawo dla biznesu Prawo umów

Zbycie „udziałów” w spółce komandytowej – krok po kroku

zbycie udziałów

Niniejszy artykuł dotyczy ściśle zagadnienia zbycia „udziałów” w spółce komandytowej. Niemniej, można go odnosić do podobnych sytuacji związanych z działalnością pozostałych rodzajów spółek osobowych. Porządek prawny poszczególnych ze spółek osobowych rządzi się bowiem zasadniczo niezwykle zbliżonymi regułami (z pewnymi odmiennościami).

„Udział” w spółce komandytowej

Wspólnikom uczestniczącym w spółkach komandytowych (komplementariuszom i komandytariuszom) nie przysługują udziały w potocznym rozumieniu tego słowa. Każdy z nich posiada „ogół praw i obowiązków wspólnika”. Takie też określenie należy uznawać za jedyne poprawne, a przy tym – wynikające z przepisów prawa handlowego.

Krok 1 – umowa spółki

Przeniesienie (zbycie) ogółu praw i obowiązków wspólnika w spółce komandytowej jest możliwe pod warunkiem, że umożliwia je umowa spółki. Jeżeli umowa spółki nie zawiera w tym względzie żadnych postanowień lub przenoszenia wprost zakazuje – konieczna będzie uprzednia zmiana umowy. Jej przeprowadzenie wymaga zgody wszystkich wspólników i zachowania formy aktu notarialnego.

Krok 2 – zgoda wspólników

Zasadniczo do przeniesienia ogółu praw i obowiązków wspólnika w spółce komandytowej konieczne jest uzyskanie wyłącznie pisemnej zgody wszystkich wspólników. Oczywiście umowa spółki może wprowadzać w tym zakresie rozwiązania o łagodniejszym, ale także i ostrzejszym rygorze. Przykładowo – umowa spółki może przewidywać prawo pierwokupu lub pierwszeństwa nabycia ogółu praw i obowiązków przez pozostałych wspólników, bądź specjalne warunki, którym transakcja przeniesienia musi odpowiadać.

Zgoda wspólników może zostać udzielona zarówno przed zawarciem umowy przenoszącej ogół praw i obowiązków wspólnika, jak i po jej podpisaniu. W drugim wypadku umowa odniesie skutek dopiero od momentu wyrażenia zgody przez wspólników.

Krok 3 – akt przeniesienia

Umowa przeniesienia ogółu praw i obowiązków wspólnika (np. umowa sprzedaży, darowizny) zasadniczo nie wymaga formy szczególnej (nie wymaga zwłaszcza formy aktu notarialnego). Może być zawarta w formie pisemnej. Jeżeli umowa spółki została zawarta przez Internet (S24), to również sprzedaż ogółu praw i obowiązków w spółce może zostać dokonana w ten sposób. Oświadczenia zbywcy i nabywcy wymagają w takiej sytuacji opatrzenia kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym.

Odpowiedzialność byłego wspólnika

W przypadku przeniesienia ogółu praw i obowiązków za zobowiązania byłego wspólnika związane z uczestnictwem w spółce i zobowiązania tej spółki odpowiadają solidarnie – były wspólnik oraz wspólnik przystępujący do spółki.

adwokat Piotr Kałużny

Kategorie
Prawo dla biznesu Prawo umów

Noworoczna nowelizacja. Przedsiębiorca o prawach konsumenta

nowelizacja

Z początkiem Nowego Roku – od dnia 1 stycznia 2021 roku zacznie obowiązywać daleko idąca nowelizacja przepisów Kodeksu cywilnego oraz ustawy o prawach konsumenta. Zmienione przepisy (przede wszystkim art. 385(5), art. 556(4), art. 556(5) oraz art. 576(5) Kodeksu cywilnego) będą adresowane w pierwszej kolejności do osób fizycznych prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą (jednoosobowych przedsiębiorców) oraz ich kontrahentów. Na ich mocy jednoosobowi przedsiębiorcy uzyskają status prawny zbliżony do pozycji zajmowanej przez konsumentów. Zmiany odnosić się będą do umów pozostających w bezpośrednim związku z działalnością gospodarczą jednoosobowego przedsiębiorcy, jeżeli transakcje te nie będą posiadały charakteru zawodowego dla przedsiębiorcy-osoby fizycznej.

W przypadku gdy umowa nie będzie wiązała się z działalnością zawodową jednoosobowego przedsiębiorcy (np. zakup firmowego telefonu komórkowego przez księgowego), to taki przedsiębiorca będzie mógł w relacji do kontrahenta (np. sprzedawcy) korzystać z uprawnień konsumenckich – np. dotyczących rękojmi, klauzul niedozwolonych oraz odstąpienia od umowy (z uwzględnieniem wyjątków). Fakt, że umowa nie ma dla jednoosobowego przedsiębiorcy charakteru zawodowego ma wynikać w szczególności z przedmiotu wykonywanej przez taką osobę działalności, wskazanego w CEiDG (według kodów PKD). Charakter zawodowy umowy oznacza, że dana transakcja dotyczy świadczonych przez przedsiębiorcę usług czy sprzedaży towarów.

Przedmiotowa nowelizacja będzie nie lada wyzwaniem dla przedsiębiorców świadczących sprzedaż towarów i usług dla osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą. Należy mieć nadzieję, że noworoczna zmiana przepisów nadmiernie nie zdestabilizuje realiów polskiego biznesu.

adwokat Piotr Kałużny

Kategorie
Prawo dla biznesu

Organizowanie szkoleń w czasie II fali pandemii

szkolenia-covid

Przedsiębiorcy prowadzący działalność polegającą na organizowaniu szkoleń zawodowych i służbowych mogą zadawać sobie podstawowe pytanie – czy w obecnej, niezwykle zmiennej sytuacji prawnej, prowadzenie zebrań i spotkań o charakterze szkoleniowym jest dopuszczane przez prawo? Poniżej zamieszczam odpowiedź, bazując na przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 października 2020 roku w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. z 2020 roku, poz. 1758), dalej „Rozporządzenia”.

Co mówią normy prawne?

Zgodnie z § 28 ust. 1 Rozporządzenia, Do odwołania zakazuje się organizowania zgromadzeń w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. – Prawo o zgromadzeniach (Dz. U. z 2019 r. poz. 631), z wyłączeniem zgromadzeń organizowanych na podstawie zawiadomienia, o którym mowa w art. 7 ust. 1, art. 22 ust. 1 albo decyzji, o której mowa w art. 26b ust. 1 tej ustawy, przy czym: 1) maksymalna liczba uczestników nie może być większa niż 5; 2) odległość pomiędzy zgromadzeniami nie może być mniejsza niż 100 m. Jak stanowi natomiast § 28 ust. 9 Rozporządzenia, Do odwołania zakazuje się organizowania innych niż określone w ust. 1 zgromadzeń, w tym imprez, spotkań i zebrań niezależnie od ich rodzaju, z wyłączeniem: 1) spotkań lub zebrań służbowych i zawodowych; 2) imprez i spotkań do 20 osób, które odbywają się w lokalu lub budynku wskazanym jako adres miejsca zamieszkania lub pobytu osoby, która organizuje imprezę lub spotkanie. Zgodnie natomiast z § 28 ust. 11 Rozporządzenia, Ograniczenia liczby osób, o którym mowa w ust. 9, nie stosuje się w przypadku przeprowadzania: 1) egzaminów w ramach kształcenia w zawodach medycznych; 2) konkursu na aplikację sędziowską i aplikację prokuratorską, w tym aplikacje prowadzone w formie aplikacji uzupełniających, a także egzaminów sędziowskich i egzaminów prokuratorskich; 3) egzaminów na biegłych rewidentów i doradców podatkowych; 4) egzaminów przeprowadzanych w toku postępowania kwalifikacyjnego dla osób ubiegających się o nadanie uprawnień zawodowych w zakresie szacowania nieruchomości.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 24 lipca 2015 roku Prawo o zgromadzeniach (Dz. U. z 2019 roku, poz. 631, t. j.), Zgromadzeniem jest zgrupowanie osób na otwartej przestrzeni dostępnej dla nieokreślonych imiennie osób w określonym miejscu w celu odbycia wspólnych obrad lub w celu wspólnego wyrażenia stanowiska w sprawach publicznych (ust. 1); Zgromadzeniem spontanicznym jest zgromadzenie, które odbywa się w związku z zaistniałym nagłym i niemożliwym do wcześniejszego przewidzenia wydarzeniem związanym ze sferą publiczną, którego odbycie w innym terminie byłoby niecelowe lub mało istotne z punktu widzenia debaty publicznej (ust. 2).

Interpretacja przepisów

Jak wynika z wykładni językowej § 28 ust. 1 Rozporządzenia, przedmiotem unormowanego zakazu pozostają wyłącznie zgromadzenia w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 24 lipca 2015 roku Prawo o zgromadzeniach. Spotkania i zebrania organizowane w niepublicznych powierzchniach nie stanowią zgromadzeń w rozumieniu ww. ustawy. Nie są one bowiem organizowane w przestrzeni publicznej dla nieokreślonych imiennie osób. Również ich szkoleniowy cel jest odmienny od celu zgromadzeń, uregulowanego w art. 3 ustawy z dnia 24 lipca 2015 roku Prawo o zgromadzeniach. Jeżeli więc przedmiotowe spotkania i zebrania nie są prowadzone w celu odbycia wspólnych obrad lub w celu wspólnego wyrażenia stanowiska w sprawach publicznych, a wyłącznie w celach szkoleniowych, to tym samym, nie są objęte zakazem wynikającym z § 28 ust. 1 Rozporządzenia.

Treść Rozporządzenia nie zawiera definicji legalnej terminów spotkanie „służbowe i zawodowe” lub zebranie „służbowe i zawodowe”. Przy dekodowaniu znaczenia ww. terminów należy odwołać się w pierwszej kolejności do ich słownikowych definicji, zgodnie z którymi „służbowy” oznacza „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp.; należny komuś z tytułu pracy”[1], natomiast „zawodowy” oznacza „związany z jakimś zawodem; przygotowujący do zawodu; uprawiający coś jako zawód; wykonywany jako zawód”[2]. Dokonując wykładni znaczenia ww. terminów należy mieć na uwadze również treść § 28 ust. 11 Rozporządzenia. Przy jego pomocy Ustawodawca spod przedmiotowego zakazu wyłączył szczególnego rodzaju egzaminy zawodowe, których prowadzenie w sposób oczywisty wiąże się z podnoszeniem kwalifikacji służbowych i zawodowych. Działanie Ustawodawcy zmaterializowane przy pomocy § 28 ust. 11 Rozporządzenia pozwala na wyinterpretowanie ogólnego celu, jaki przyświecał przy okazji całościowego formułowania regulacji zawartej w § 28 Rozporządzenia – dążenia do wyłączenia z zakresu ustawionych ograniczeń i zakazów działalności związanej z podnoszeniem kwalifikacji służbowych i zawodowych.

Na wypadek uznania, że przedmiotowe spotkania i zebrania stanowią zgromadzenia w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 24 lipca 2015 roku Prawo o zgromadzeniach, należy więc przyjąć, że objęte są one wyłączeniem wynikającym z § 28 ust. 9 pkt 1 Rozporządzenia. Na trafność powyższego wniosku wskazuje treść przywołanych powyżej definicji, treść § 28 ust. 11 Rozporządzenia oraz – przede wszystkim – zawodowy i służbowy charakter, który niewątpliwie można im przypisać. W przypadku gdy przedmiotowe spotkania i zebrania organizowane są w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych lub przygotowaniem do wykonywania określonych czynności zawodowych lub służbowych, spełniają kryterium służbowego lub zawodowego charakteru, o którym mowa w § 28 ust. 9 pkt 1 Rozporządzenia.

Wnioski

Na podstawie przepisów Rozporządzenia dopuszczalne jest prowadzenie w powierzchniach niepublicznych, spotkań lub zebrań celem realizowania szkoleń zawodowych bądź szkoleń ukierunkowanych na podnoszenie kwalifikacji służbowych lub zawodowych.

adwokat Piotr Kałużny

[1] https://sjp.pwn.pl/szukaj/s%C5%82u%C5%BCbowy.html

[2] https://sjp.pwn.pl/szukaj/zawodowy.html

Kategorie
Biznes Prawo dla biznesu

Umorzenie podatków i inne ulgi podatkowe

Realia, w których przyszło aktualnie funkcjonować nie tylko przedsiębiorcom, ale także osobom które nie prowadzą działalności gospodarczej, z pewnością nie sprzyjają zarobkowaniu. Dwukrotnie oglądamy każdą złotówkę przed jej wydaniem (i to z dwóch stron!). Niniejszy artykuł dedykowany jest tym, którzy obecnie przeżywają trudności finansowe i rozważają wszelkie możliwości wybrnięcia z impasu recesji i spirali zadłużenia – w tym wypadku – zadłużenia podatkowego.

Rodzaje ulg

Polski ustawodawca w ramach przepisów ordynacji podatkowej (ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa) zamieścił rozdział 7a pt. „ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych”. Zgodnie z art. 67a ww. ustawy, organ podatkowy na wniosek podatnika może:

  1. odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć zapłatę podatku na raty;
  2. odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki od nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek;
  3. umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną, przy czym umorzenie zaległości podatkowej powoduje również umorzenie odsetek za zwłokę w całości lub w takiej części, w jakiej została umorzona zaległość podatkowa.

Podstawy udzielenia ulgi

Podkreślenia wymaga, że przyznanie ulgi podatkowej stanowi uprawnienie organu podatkowego i mieści się w jego swobodzie decyzyjnej. Decyzja o udzieleniu ulgi jest uznaniowa i zależy od urzędu. Niemniej, nawet w przypadku gdy prawidłowo zostanie złożony wniosek o udzielenie ulgi, nie ma gwarancji, że taka ulga zostanie przyznana. Urząd rozpatruje każdą sprawę indywidualnie. Organ podatkowy jest uprawniony między innymi do sprawdzenia sytuacji majątkowej i zweryfikowania jak odmowa umorzenia zaległości podatkowej wpłynie na sytuację życiową podatnika oraz jego rodziny.

Przesłaną udzielenia ww. ulg podatkowych jest wystąpienie przypadku uzasadnionego ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym. Normy prawa podatkowego nie zawierają jednoznacznych definicji przypadku uzasadnionego ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym. W tym zakresie warto odwołać się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 kwietnia 1999 roku (syn. akt SA/850/98), w którym to wskazano, że:

ważny interes podatnika to sytuacja, gdy z powodu nadzwyczajnych, losowych przypadków, podatnik nie jest w stanie zaległości podatkowych uregulować – będzie to np. utrata możliwości zarobkowania, utrata losowa majątku;

interes publiczny to sytuacja, gdy zapłata zaległości podatkowej spowoduje konieczność sięgania przez podatnika do środków pomocy państwa, gdyż nie będzie w stanie zaspakajać swoich potrzeb materialnych.

Umorzenie z urzędu

Organ podatkowy może również z urzędu udzielić ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych, w postaci umorzenia w całości lub w części zaległości podatkowej, odsetek za zwłokę lub opłaty prolongacyjnej (art. 67d ww. ustawy). Umorzenie z urzędu oznacza, że organ jest uprawniony podjąć czynność samodzielnie, bez jakiejkolwiek inicjatywy ze strony podatnika. Organ podatkowy może udzielić ulgi z urzędu w sytuacji gdy:

  1. zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że w postępowaniu egzekucyjnym nie uzyska się kwoty przewyższającej wydatki egzekucyjne;
  2. kwota zaległości podatkowej nie przekracza pięciokrotnej wartości kosztów upomnienia w postępowaniu egzekucyjnym;
  3. kwota zaległości podatkowej nie została zaspokojona w zakończonym lub umorzonym postępowaniu likwidacyjnym lub upadłościowym albo sąd oddalił wniosek o ogłoszenie upadłości;
  4. podatnik zmarł, nie pozostawiając żadnego majątku lub pozostawił ruchomości niepodlegające egzekucji na podstawie odrębnych przepisów albo pozostawił przedmioty codziennego użytku domowego, których łączna wartość nie przekracza kwoty 5.000,00 zł, i jednocześnie brak jest spadkobierców innych niż Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego oraz nie ma możliwości orzeczenia odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej.

Wniosek o udzielenie ulgi

Wniosek o udzielenie ww. ulg może złożyć: podatnik, spadkobierca podatnik lub płatnika oraz osoba trzecia. Wniosek o umorzenie zaległości podatkowej, odsetek lub opłaty prolongacyjnej należy złożyć najwcześniej dzień po terminie płatności podatku. Nie należy tego robić wcześniej, gdyż umorzenie dotyczy tylko zaległości podatkowych. Nie można też zwlekać ze złożeniem wniosku. Jeżeli bowiem organ podatkowy nie umorzy płatności, to uregulowania będą wymagały także odsetki.

adwokat Piotr Kałużny

Kategorie
Prawo dla biznesu Prawo umów

E-Zakupy

e-zakupy

Ostatnie miesiące przyniosły gwałtowny wzrost liczby zakupów dokonywanych z wykorzystaniem sieci. Unity Group szacuje, że wartość handlu elektronicznego w Polsce może przekroczyć rekordowe 100 mld zł już w 2020 roku, a do 2025 roku będzie rosła co najmniej o 20% – „Obserwując trendy sprzedaży online w marcu i kwietniu 2020 u naszych obecnych klientów, szacujemy, że w 2020 r. polski e-commerce osiągnie wartość w przedziale 100-120 mld zł, a jego roczna dynamika w najbliższych latach przekroczy 20%” (źródło: https://www.money.pl/gielda/unity-group-e-commerce-w-polsce-moze-przekroczyc-100-mld-zl-w-tym-roku-6507248780777089a.html)

E-zakupy cechuje powszechna dostępność i szybkość. Podstawowa zaleta zakupów w sieci to ich ogromna wygoda. Transakcje odbywają się zazwyczaj bezgotówkowo, a produkty są dostarczane bezpośrednio pod drzwi lub do wybranego punktu odbioru. Niemniej, tak jak z każdą dziedziną życia, tak i e-zakupy regulowane się przez szczególne normy prawne. Ich celem jest przede wszystkim ochrona praw konsumentów i temu właśnie zagadnieniu poświęcony będzie niniejszy artykuł.

Prawa konsumenta związane z zakupami w sieci zostały uregulowane w ustawie – jakżeby mogło być inaczej – ustawie o prawach konsumenta. Zgodnie z brzmieniem przepisów tej ustawy, zakupy w Internecie traktowane są jako sprzedaż na odległość, tzn. sprzedaż bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem środków porozumiewania się na odległość.

Konsumentowi, który dokonał zakupów w ten właśnie sposób i zapłacił cenę przekraczającą kwotę 50,00 zł, przysługuje prawo do odstąpienia od umowy w terminie 14 dni – bez podawania przyczyny. Odstąpienie następuje poprzez złożenie sprzedającemu oświadczenia, brzmiącego według wzoru np. „niżej podpisany, dnia takiego a takiego, w miejscowości takiej a takiej, odstępuję od umowy numer ……………………..”.

Sprzedający w terminie do 14 dni od otrzymania powyższego oświadczenia, ma obowiązek zwrócić kupującemu zapłaconą cenę oraz poniesione przez kupującego koszty dostawy. Sprzedający może wstrzymać się ze zwrotem płatności do chwili otrzymania towaru z powrotem lub dostarczenia przez konsumenta dowodu jego odesłania, chyba że sam zadeklarował iż towar odbierze.

Kupujący, który skorzystał z prawa odstąpienia ma obowiązek zwrócić zakup w terminie 14 dni od dnia, w którym odstąpił od umowy. Konsument ponosi tylko bezpośrednie koszty zwrotu zakupu. Należy pamiętać, że kupujący ponosi odpowiedzialność za zmniejszenie wartości zwracanego towaru, na skutek korzystania z niego. Nie dotyczy to oczywiście sytuacji, gdy użycie zakupu było niezbędne dla sprawdzenia np. tego, czy zakupione urządzenie prawidłowo działa.

Ustawa o prawach konsumenta przewiduje szereg wyjątków od powyższych reguł – wyjątkami jest np. sprzedaż w sieci, dotycząca zakupów na miarę lub na zindywidualizowane zamówienie, zakupów rzeczy ulegających szybkiemu zepsuciu, zakupów określonych grup napojów alkoholowych, zakupów nagrań dźwiękowych lub wizualnych albo programów komputerowych dostarczanych w opakowaniach.

Życzę rozważnych i udanych zakupów w sieci!

adwokat Piotr Kałużny

Kategorie
Biznes Prawo dla biznesu Prawo umów

Umowy mieszane w działalności gospodarczej

umowy-mieszane

W działalności podmiotów gospodarczych powszechnie wykorzystuje się umowy łączące elementy stypizowanych umów nazwanych takich jak np. umowa sprzedaży, umowa o dzieło, umowa użyczenia, umowa przewozu. Określa się je mianem „umów mieszanych”. Mnogość możliwości łączenia różnego rodzaju umów nazwanych wyznaczana jest granicami swobody umów (art. 3531 kc). W związku z powyższym może nasunąć się jednak fundamentalne pytanie – jakie przepisy należy stosować do realizacji i rozstrzygania ewentualnych sporów powstałych na gruncie umów mieszanych?

Odpowiedź na powyższe pytanie nie jest oczywiście prosta. Determinują ją indywidualne uwarunkowania danego przypadku. Zasadniczo rozstrzygającą powinna być każdorazowa wykładnia każdej umowy i ustalenie, czy i jaki z jej elementów ma w jej ramach charakter przeważający. Jak bowiem podaje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 stycznia 2012 roku (sygn. akt IV CSK 201/11), W podejmowanych w piśmiennictwie próbach rozstrzygnięcia tej kwestii wskazuje się na sytuację, gdy w umowie mieszanej wyraźnie przeważa pewien rodzaj świadczenia a jedynie świadczenia uboczne mają inny charakter. Wówczas za trafne uznaje się zastosowanie przepisów dotyczących umowy nazwanej głównego typu (podobnie Sąd Najwyższy wyroku 5 z dnia 14 stycznia 2010 r. sygn. akt IV CSK 319/09, nie publ.; zob. też co do kategorii umów mieszanych uchwałę z dnia 9 grudnia 2010 r., III CZP 104/10, OSNC 2011/7-8/79; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2000 r., II CKN 287/00, nie publ.).

Jeżeli zatem w przedmiotowej dla danej sytuacji umowie przeważają elementy konkretnej umowy nazwanej, zasadne jest stosowanie do całości postanowień tej umowy norm właściwych dla umowy dominującej w konkretnym stosunku. Gdyby w ramach stosunku kontraktowego doszło jednak do równomiernego połączenia elementów umów, tak że nie nie byłoby możliwe wyróżnienie składowych dominujących, to do każdego z zobowiązań powinny znaleźć zastosowanie przepisy dotyczące konkretnego rodzaju zobowiązania.

Ostatecznie o możliwości zastosowania właściwych przepisów prawa powszechnego zdecyduje każdorazowo indywidualna wykładnia umowy. Jak wyjaśnia bowiem Sąd Najwyższy w cytowanym wyroku – Z tych przyczyn przy rozstrzyganiu sporów dotyczących umów nietypowych, sąd musi dokładnie badać ich cechy oraz ustalić, na czym dokładnie polegają w danym przypadku świadczenia stron.

adwokat Piotr Kałużny

Kategorie
Prawo dla biznesu Prawo umów

Koronawirus na siłowni

koronawirus-silownia

Przedłużający się okres obowiązywania ograniczeń związanych z funkcjonowaniem siłowni, jest niezwykle dokuczliwy nie tylko dla przedsiębiorców z branży fitness, ale także (a może przede wszystkim) dla konsumentów korzystających z tej formy spędzania wolnego czasu. Poniżej zamieszczam link do artykułu opubilkowanego w ostatnim czasie na łamach portalu Wirtualna Polska. Został on w całości poświęcony sytuacji konsumentów w dobie obowiązywania zakazu działania siłowni i wyłączenia możliwości korzystania z wykupionych karnetów. Mam przyjemność być autorem opinii prawnej zawartej w treści artykułu. Zachęcam do lektury.

https://m.sportowefakty.wp.pl/fitness/881396/rozwiazanie-umowy-przedluzenie-karnetu-vouchery-klienci-silowni-nie-musza-sie-ob?fbclid=IwAR0NQwEyeRkPat-yUGemCsvtoQ9rWn_pWYNzLOyUSPPBsN-lqzfu6KX2PA0

adwokat Piotr Kałużny

Kategorie
Prawo dla biznesu

#RatujBiznes

Mam przyjemność Państwa poinformować, że prowadzona przeze mnie Kancelaria uczestniczy w akcji #RatujBiznes.

#RatujBiznes to inicjatywa Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców. Celem akcji jest informowanie mikro, małych i średnich przedsiębiorców o instrumentach wsparcia w zakresie należności publicznoprawnych, przysługujących w realiach panującej epidemii. W ramach akcji #RatujBiznes, biorące w niej udział kancelarie udzielają nieodpłatnej (pro publico bono) pomocy prawnej przedsiębiorcom z sektora MŚP w zakresie przygotowywania i składania wniosków o uzyskanie przedmiotowego wsparcia.

Jeżeli jesteście Państwo przedsiębiorcami potrzebującymi pomocy prawnej w tej jakże trudnej sytuacji, w której się wszyscy aktualnie znajdujemy, proszę o kontakt.

adwokat Piotr Kałużny

Kategorie
Prawo dla biznesu

Zawieszenie działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę cz. 2

Kontynuując wątek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej, nie można pominąć podstawowych skutków jakie ono wywołuje. Poza pierwszym zagadnieniem, oscylującym wokół pytania – czy mogę zawiesić wykonywaną działalność, należy odpowiedzieć również na pytanie drugie – co zawieszenie przyniesie mojemu przedsiębiorstwu?

 

W jakim okresie zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej wpływa na zobowiązania publicznoprawne?

Zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej wywiera skutki prawne (względem zobowiązań publicznoprawnych) od dnia, w którym rozpoczyna się zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej, do dnia poprzedzającego dzień wznowienia wykonywania działalności gospodarczej.

 

Czy zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej ogranicza zobowiązania publicznoprawne?

W okresie zawieszenia przedsiębiorca zostaje uwolniony od obowiązków związanych z płaceniem składek na ubezpieczenia społeczne oraz składaniem deklaracji i wpłacaniem zaliczek na podatek dochodowy.

 

Jakie działania może podejmować przedsiębiorca w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej?

W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca może:

  1. wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
    w tym rozwiązywania zawartych wcześniej umów;
  2. przyjmować należności i jest obowiązany regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
  3. zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;
  4. osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
  5. zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą;
  6. powołać albo odwołać zarządcę sukcesyjnego.

Ponadto przedsiębiorca w tym okresie ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej. Jest zobowiązany wykonywać wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa.

 

Jakich działań przedsiębiorca nie może wykonywać w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej?

W okresie zawieszenia przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

adwokat Piotr Kałużny

 

Kategorie
Prawo dla biznesu

Zawieszenie działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę cz. 1

W aktualnych realiach społecznych i gospodarczych, związanych z „szalejącym” wirusem SARS-CoV2, przedsiębiorcy poszukują rozwiązań pozwalających na uratowanie prowadzonych przedsięwzięć biznesowych. Jednym z dostępnych aktualnie środków umożliwiających osiągnięcie tego celu jest zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej (art. 22-25 ustawy z dnia 6 marca 2018 roku Prawo przedsiębiorców).

Kto może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej?

Z możliwości tej może skorzystać każdy przedsiębiorca (niezależnie od formy prawnej), który:

  1. nie zatrudnia pracowników albo
  2. zatrudnia wyłącznie pracowników przebywających na urlopie macierzyńskim, urlopie na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopie wychowawczym lub urlopie rodzicielskim niełączących korzystania z urlopu rodzicielskiego z wykonywaniem pracy u pracodawcy udzielającego tego urlopu (w przypadku zakończenia korzystania z urlopów lub złożenia przez pracownika wniosku dotyczącego łączenia korzystania z urlopu rodzicielskiego z wykonywaniem pracy u pracodawcy udzielającego tego urlopu, pracownik ma prawo do wynagrodzenia jak za przestój, określonego przepisami prawa pracy, do zakończenia okresu zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej).

Należy przy tym podkreślić, że powyższe wymogi dotyczą wyłącznie zatrudniania pracowników w rozumieniu art. 2 kodeksu pracy. Możliwość zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej nie jest wykluczona przez zatrudnianie pracowników na innej podstawie niż przepisy prawa pracy, np. na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło.

Na jak długo można zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej?

Przedsiębiorca wpisany do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, czyli tzw. przedsiębiorca jednoosobowy, może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na czas nieokreślony albo określony, nie krótszy jednak niż 30 dni. Przedsiębiorca wpisany do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, czyli prowadzący działalność np. w formie spółki kapitałowej lub osobowej, może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 30 dni do 24 miesięcy.

Co jest podstawą zawieszenia wykonywanie działalności gospodarczej oraz jej wznowienia?

Podstawą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej oraz jej wznowienia jest co do zasady wniosek o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej. Treść wniosku wyznacza również czas trwania zawieszenia.

W przypadku przedsiębiorcy wpisanego do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej okres zawieszenia rozpoczyna się od dnia wskazanego we wniosku i trwa do dnia wskazanego w tym wniosku albo wskazanego we wniosku o wznowienie wykonywania działalności gospodarczej albo do dnia ustanowienia zarządu sukcesyjnego. Co do przedsiębiorcy wpisanego do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, okres zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej rozpoczyna się od dnia wskazanego we wniosku, nie wcześniej niż w dniu złożenia wniosku, i trwa do dnia wskazanego we wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej, który nie może być wcześniejszy niż dzień złożenia wniosku.

Zapraszam do kontynuacji niniejszego wpisu, która pojawi się już niebawem. Druga część zostanie poświęcona skutkom zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej.

adwokat Piotr Kałużny